همه بیت الغزل معرفت

همه بیت الغزل معرفت

شاعرم، شعر و شعورم شیداست

همه ذرات تنم در غوغاست

جیب من مثل سر شیخ تهی است

دل دیوانه ام اما داراست

می سرایم غزلی بی تنبان

که همه بندوبساطش پیداست

حرف من ظاهر و باطن این است

شعر من مثل خودم بی پرواست

شعر من گرچه کمی اون جوری است

با همه بی ادبی باتقواست

پیرو ایرج شیرین سخنم

بی حیایی که ادیب الادباست

برگی از دفتر تاریخ وطن

ادب بی ادب دورۀ ماست

شعر بی عطر تن دخترکی

مثل ویلای بدون ژیلاست

همه بیت الغزل معرفت است

غزلی که هنر هورمون هاست

شعر آیینی گوزآگینی

لایق آن دهن گند شماست

شعر بالینی رندانه به از

شعر آیینی با روی و ریاست

شاعر بیت امیرالشعرا

به خیالش غزلش باقلواست

حرف او مثل خودش بی مایه

شعر او مثل خودش بی مبناست

گند آروغ دروغی رسواست

تف به گور پدر مولاناست

شوق یک مؤمنه در کسب ثواب

سفر معنوی ای زیر عباست

پسری گیج و جگرسوخته در

حجلۀ حجرۀ یک حاج آقاست

دستبندی به مچ ستار است

مثل شلیک غزل رو به نداست

قلعه ای توی هوا ساخته است

واحد مسکن مهرش مأواست

شعر او قبل خود بدبختش

مثل گوزی شده، بر باد فناست

مزد این شاعرک جنده صفت

سکۀ دزدی و خونین طلاست

بازگشت ادبی سوی حجاز

مصلحت دید رییس الرؤساست

منگ سبک ننه کلثوم نشان

نشئۀ مکتب باتوم گراست

خواب دیده خود استالین است

شیخک طفلک ما خواب نماست

آورینی به تو جا خواهد کرد

آورینی بده دستش یک راست