پانزده رباعی از مهدی احمدی

پانزده رباعی از مهدی احمدی

لب تشنۀ آن لحظۀ قبل از خوابم

آن دم که تو را کنار خود می یابم

شاداب ترین یاس زمین خواب من است

کز بوسۀ شب بخیر تو سیرابم

آن لحظه که مرد محو اندام زن است

کوه اورست شکل یک سوتین است

بر شاخۀ هر درخت یک کرگدن است

صحرای حجاز هم پر از پنگوئن است

مجنون جنون گاوی واگیرند

یابو متولد شده، خر می میرند

سال دو هزار و شانزده رفت و هنوز

در قرن ششم با خودشان درگیرند

کردیم من و برادر عماری

دربارۀ روح صحبت پرباری

پرسید که تی شرت چرا پوشیدی؟

گفتم تو به روح اعتقادی داری؟

آن زن که نظر در آینه بیش کند

هی فحش نثار خالق خویش کند

آن قدر به خود خیره شود تا ناگاه

بر گونۀ خویش ریش تفتیش کند

هرچند که عشق داستانی کهن است

در گردش گردون نفسی سهم من است

هر لحظۀ عمر لحظه ای کمیاب است

هر لحظۀ عمر وقت عاشق شدن است

امشب دل من دوباره دختر شده است

یک دختر گریه ئوی جیگر شده است

یک دختر لزبین درون من هست

او عاشق یک دختر دیگر شده است

یک قطره که بر گونۀ یک مرد چکید

یک لحظه که دل به سرعت نور تپید

یعنی که الهۀ زمین معجزه کرد

بر شاخۀ خشکی گل خیسی رویید

از کل زمین یک وجبش سهم من است

آن نقطه که جای ماندن و ساختن است

بی نقشه به همراه دلت راه بیفت

هر جا که دلت تند زد آن جا وطن است

بی اشکی مرد داستانی دارد

از هیبت یک بار نشانی دارد

یک سقف شکسته ناودان را چه کند

او بر سر خویش کهکشانی دارد

چیزی که شکوفه می کند فصل بهار

پاییز که شد بیاورد میوه به بار

آن قلب که در بهار عاشق شده است

پاییز به خون خود تپد مثل انار

هرچند که مرگ بخشی از تقدیر است

هر ثانیه دیرتر خودش توفیر است

در وسوسۀ شهادتش هم انسان

با جذبۀ جاودانگی درگیر است

تو راز مهار رعد را می دانی

دانی که چگونه باد را بنشانی

من صاحب یک قایق دریازده ام

تو حاکم یک جزیره در توفانی

ای کاش که با ترانه شنگول شود

با قافیه و ردیف مشغول شود

این بیت لباسش شود، آن بیت غذاش

شاید زن این شاعر بی پول شود

آن شعر که درد می کند ماندنی است

در باغ دل شکسته رویاندنی است

هر شعری اگر به خواندنش می ارزد

یک دردسروده بارها خواندنی است