بهار پیرمردها

بهار پیرمردها

درون کله ی کرخت کوه

سنگ های سوخته

هوار می کشند

و انتظار می کشند

این شراره ها که توی منقل اند

تاول تن الهه های جنگل اند

درد، درد، درد

لحظه لحظه، دم به دم

هی کشیدم و خمارتر شدم

دود، دود، دود

دود می کنم

دود می شوم

و بر فراز این اتاق تنگ و کور

به سوی بیستون صعود می کنم

کوه تیشه خورده ای که ریشه در زمین و سر در آسمان

قله ی قشنگ برفی اش ستاره ای است

                                                پادشاه کهکشان

برای پیرمردها

امید مثل چیست؟

آرزو شبیه کیست؟

آی خضر جاودان

چشمه ی جوانی ات کجاست؟

                          ـ لا به لای گیسوان یک زن جوان                               

                            و آن زمان که از بهار سیر می شوی                           

                            پیر می شوی                               

                            ...

                            و آرزو شبیه آن زنی است

                            که نیست

گاه روح من زبانه می کشد

و روی گردوخاک میز کار

عکس یک بهار جاودانه می کشد

قرار عاشقانه بی قراری است

و رسم های عاشقی شبیه رسم های کرم خورده نیست

لحظه ی تپیدن شتابناک قلب

آن زمان که کودکی که در وجود آدمی است

شادمانه جست و خیز می کند

بهار زندگی است

زندگی امید اگر نداشت

آرزو اگر نداشت

امید، آرزو، امید، آ...

ولی... نگاه کن

آی باكلاه

كلاه خويش را به احترام آی بی كلاه بر... نداشت